Tocqueville, mówiąc o pożyteczności form, miał na myśli fenomen konstytucjonalizmu. Podstawowe instrumenty, jakimi posługuje się konstytucjonalizm, to reprezentacja i podział władzy. Ustrój konstytucyjny określa z jednej strony poszczególne rodzaje władzy (ustawodawcza, wykonawcza i sądownicza), a z drugiej to, kto władzę w jej poszczególnych formach może wykonywać oraz w jaki sposób[16].

Pojęcie władzy stało się podstawowym elementem tworzącym nowoczesny konstytucjonalizm za sprawą Thomasa Hobbesa[17]. Zamierzał on przezwyciężyć konstytucjonalizm arystotelesowski, który nie był w stanie rozwiązać tzw. „problemu teologiczno-politycznego”[18]. Ideałowi ustroju mieszanego, który starał się połączyć wszystkie racjonalne i sprawiedliwe roszczenia, stawiane przez poszczególne grupy społeczne, przeciwstawił Hobbes wizję państwa suwerennego. Jego Lewiatan dysponuje taką oddelegowaną na niego władzą i mocą, jaka uzdalnia go do skupienia woli wszystkich jednostek na zapewnieniu pokoju w państwie i na współdziałaniu przeciwko zewnętrznym wrogom[19]. Aczkolwiek Hobbes wprowadza rozróżnienie państwa i społeczeństwa, pozbawiając suwerena obowiązku prowadzenia ludzi do cnoty, jego stosunek do konstytucjonalizmu pozostaje problematyczny. Suwerenowi należy się bowiem posłuszeństwo bez względu na to, co czyni. Dlatego u Hobbesa nie istnieje konstytucja zapewniająca ograniczoną władzę[20]. A przecież idea materialnych limitów sprawowania władzy stanowi sedno nowoczesnego konstytucjonalizmu[21]. Decydujący udział w jego ustanowieniu mieli John Locke i Charles-Louis de Montesquieu.