Nieprawomocny wyrok skazujący w mojej sprawie został natychmiast rozesłany do mieszkańców gminy, nadto opublikowany w czasie mszy w miejscowym kościele. W czasie tej nagonki otrzymywałam listy z radami, abym się wyprowadziła z dotychczasowego miejsca zamieszkania. Zapewniam, że oskarżony, a potem skazany z art. 212, poddawany jest rozmaitym szykanom, jest wręcz „odzierany” ze swej godności.

Wprawdzie ściganie z art. 212 odbywa się z oskarżenia prywatnego, to zupełnie chybiony jest argument, że dolegliwość związana z tym trybem jest mniejsza. Skazany jest przecież wpisywany do rejestru karnego, wszystkie rodzaje kar (z więzieniem włącznie) znajdują tu zastosowanie. Rzeczywistości nie oddaje też stanowisko TK, że wypadki wnoszenia publicznych aktów oskarżenia (art. 60 k.p.k.) w związku z naruszeniem z art. 212 k.k. nie zdarzają się, a tym samym, że przepis ten nie jest „instrumentem nadmiernej lub dyktowanej politycznymi względami represji ze strony organów władzy publicznej”. Przeciwko mnie toczy się dziś drugi proces w sprawie pomówienia organów prokuratury o poddawanie się naciskowi ze strony funkcjonariuszy samorządowych w celu umorzenia śledztw.

Brak przestępności w przypadku wyrażenia opinii?

We wspomnianym wyroku TK, na który tak chętnie powołują się obrońcy art. 212 k.k., mówi się o rozróżnieniu wypowiedzi na odnoszące się do faktów oraz na opinie, co rzekomo ma chronić autorów wypowiedzi ocennych pojawiających się w debacie publicznej przed surowością prawa karnego. Argument ten można włożyć między bajki, gdyż z reguły w polskim orzecznictwie nie odróżnia się ocen, które nie podlegają kryterium prawdy i fałszu, od faktów. Dla przykładu, w mojej sprawie sąd w uzasadnieniu wyroku skazującego uznał, że inkryminowana wypowiedź stanowiła opinię, co nie powstrzymało go od przyjęcia, że wypowiedź była zniesławieniem. Należy zaznaczyć, że art. 213 k.k., stanowiący kontratyp art. 212, odnosi się jedynie do prawdziwości wypowiedzi i nie wprowadza dystynkcji pomiędzy opiniami a faktami.