13.1. Zakwestionowany art. 75d ust. 5 ustawy o Służbie Celnej zobowiązuje Służbę Celną do niszczenia danych telekomunikacyjnych, które są nieprzydatne dla prowadzanego przez Służbę Celną postępowania. Rzecznik zarzucił jednak, że zbyt szeroko określa on przesłanki zachowania zgromadzonych materiałów. Zniszczeniu podlegać mają jedynie te materiały, które nie zawierają informacji mających znaczenie dla postępowania w sprawach o wykroczenia skarbowe lub przestępstwa skarbowe.

13.2. Trybunał Konstytucyjny podzielił zastrzeżenia Rzecznika Praw Obywatelskich w odniesieniu do art. 75d ust. 5 ustawy o Służbie Celnej, choć ocenił problem konstytucyjny nieco inaczej w perspektywie wskazanego przez wnioskodawcę wzorca kontroli, tj. art. 51 ust. 4 konstytucji. Przepis art. 75d ust. 5 ustawy o Służbie Celnej regulujący przesłanki niszczenia materiałów zbędnych dla prowadzonego postępowania nie ma jedynie charakteru proceduralnego, lecz – do pewnego stopnia – również materialny. Określa bowiem ustawowe warunki zgodnego z ustawą zachowania informacji o jednostkach, jakimi są dane telekomunikacyjne. Dopiero przy uwzględnieniu treści art. 75d ust. 1 i 5 można oceniać, czy określone informacje zostały „zebrane w sposób sprzeczny z ustawą”, a co za tym idzie – czy znajduje do nich zastosowanie prawo wyrażone w art. 51 ust. 4 konstytucji. Inaczej mówiąc, ocena legalności zgromadzenia informacji przez Służbę Celną w świetle wskazanego przez wnioskodawcę wzorca kontroli nie może ograniczać się do pierwotnego celu zebrania danych (art. 75d ust. 1). Musi również uwzględniać ustawowe przesłanki ich przechowywania, które z kolei reguluje art. 75d ust. 5 ustawy o Służbie Celnej.

Trybunał nie przesądził natomiast, czy wykorzystywanie pozyskanych danych telekomunikacyjnych dla zapobiegania lub wykrywania wszelkich przestępstw i wykroczeń skarbowych, które są penalizowane w rozdziale 9 k.k.s. można uznać za proporcjonalne w perspektywie masowego i ogólnego charakteru zbierania danych telekomunikacyjnych. Wnioskodawca takiego zarzutu bowiem nie postawił, poprzestając na kwestionowaniu aspektów proceduralnych. W szczególności nie wskazał, jako wzorca kontroli w niniejszej sprawie, art. 31 ust. 3 Konstytucji.