14. Trybunał Konstytucyjny dostrzegł różne powody umorzenia postępowania w pozostałym zakresie.

Po pierwsze, konieczne było to w związku z częściowym cofnięciem wniosku na rozprawie przez Prokuratora Generalnego (co do wskazanego we wniosku z 21 czerwca 2012 r. art. 46 ust. 1 prawa prasowego, jako przepisu związkowego).

Po drugie, postanowił umorzyć postępowanie  co do zbadania zgodności art. 31 ust.1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit g ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz art. 31 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego z art. 2, art. 47, art. 49 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji oraz z art. 8 Konwencji europejskiej. W tym zakresie uznał, że wnioskodawca nie przedstawił uzasadnienia zarzutu niezgodności tych przepisów ze wskazanymi wzorcami kontroli.

Po trzecie, umorzył postępowanie z uwagi na zbędność wydania wyroku w odniesieniu do przepisów, co do których orzekł o niekonstytucyjności przynajmniej z jednym ze wskazanych wzorców kontroli.

15. Trybunał Konstytucyjny postanowił w punkcie II sentencji o odroczeniu utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnych przepisów wskazanych w punkcie 2, 5, 6, i 8 sentencji. Chodzi tu o przepisy dotyczące: kontroli operacyjnej w ustawie o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w odniesieniu do „przestępstw godzących w podstawy ekonomiczne państwa” (punkt 2), pozyskiwania danych telekomunikacyjnych (punkt 5), ochrony tajemnicy zawodowej w toku kontroli operacyjnej (punkt 6) i niszczenia zbędnych danych telekomunikacyjnych w ustawach o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (pkt 8).

Oznacza to – co potwierdza dotychczasowe orzecznictwo TK – że w okresie odroczenia, przepisy te pozostają w dalszym ciągu częścią systemu prawa i mogą być stosowanie przez organy władzy publicznej. Dalsze ich stosowanie musi wszakże uwzględniać, że przepisy te utraciły domniemanie konstytucyjności.

Takie rozstrzygnięcie motywowane było przede wszystkim koniecznością ograniczenia ryzyka braku efektywnych mechanizmów walki z zagrożeniami, a w konsekwencji wzrostu przestępczości, bądź choćby osłabienia możliwości ich zapobiegania czy wykrywania.