Konflikt pomiędzy potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa państwa a ochroną praw i wolności jednostki jest w literaturze anglojęzycznej często porównywany do starcia pomiędzy „jastrzębiami” stawiającymi na ochronę państwa a „gołębiami” – obroń­cami i adwokatami praw człowieka. Jest to bardzo elegancka alegoria, acz nie do końca trafna na rodzimym gruncie. Być może krajowa sytuacja bardziej przypomina los mitycznego węża Uroborosa, pożerającego własny ogon: państwa, które szukając sposobu na zapewnienie bezpieczeństwa, zaczęło samo to bezpieczeństwo naruszać. Rozwiązaniem tego problemu może stać się próba zmiany myślenia organów pań­stwowych tworzących i stosujących prawo o bezpieczeństwie państwa i jego relacji do praw i wolności jednostki. Przyjęcie, że prawa i wolności jednostki nie traktowane byłyby jako wartość pochodna, a wręcz przeciwnie, wyniesienie ich do rangi warto­ści pierwotnej (przy jednoczesnym dopuszczeniu ograniczenia ich ochrony w uzasad­nionych przypadkach) dałoby nadzieję na uwolnienie krajowego prawodawstwa od powracających jak bumerang przypadków uchwalania przepisów prawa niezgodnych z Konstytucją RP i przyjętymi przez Polskę międzynarodowymi standardami w zakre­sie ochrony praw człowieka.

 ¹ W szczególności przydatne w badaniu omawianych zagadnień okazały się pozycje: National
Insecurity and Human Rights, A. Brysk, G. Shafr (red.), Berkeley 2007, Security and Human Rights,
B.J. Goold, L. Lazarus (red.), Oxford 2007, Human Rights in the War on Terror, R.A. Wilson (red.),
Cambridge 2007 oraz Law in Times of Crisis. Emergency Powers in Theory and Practice, O. Gross,
F. Ni Aolain (red.), Cambridge 2006.

² Wymienić można tu najważniejsze elementy: defniowanie i penalizacja czynów o charakterze terrorystycznym, prawo stanów nadzwyczajnych, przepisy regulujące stosowanie podsłuchów
i inwigilacji, przepisy imigracyjne, wolność zgromadzeń i zrzeszania, przepisy o bezpieczeństwie
transportu publicznego.

³ Wyroki TK z: 30 września 2009 r., sygn. K 44/07 (zakres swobody organów administracji
publicznej w podjęciu decyzji o zniszczeniu cywilnego statku lotniczego) oraz 21 kwietnia 2009 r.,
sygn. K 50/07 (definicja sytuacji kryzysowej).