Trafnym wydaje się być pogląd S. Alkire, która wskazuje na wspólne cele i mo­tywacje ruchu obrońców praw człowieka i propagatorów idei ludzkiego bezpieczeń-stwa⁵⁰. Oba te nurty skierowane są na ochronę pewnego katalogu obszarów życia ludz­kiego i na budowanie globalnej świadomości wobec problemów im zagrażających. Ich wspólną cechą jest także antropocentryzm i stawianie interesu jednostki przed intere­sem państwa. Do problemu kolizji potrzeby ochrony praw jednostki z koniecznością zapewnienia klasycznie pojmowanego bezpieczeństwa państwa odnoszą się K. Boyle i S. Simonsen, sugerując że pomocne byłoby uznanie ludzkiego bezpieczeństwa za równoważne i zagrożone na tym samym poziomie, co bezpieczeństwo państwa⁵¹. Ten pogląd zdaje się wskazywać wyraźnie na punkt, w którym idea human security mo­głaby odegrać ważną rolę w rozumieniu relacji pomiędzy bezpieczeństwem państwa a bezpieczeństwem jednostki.

Ludzkie bezpieczeństwo pozostaje nadal przede wszystkim swoistą ideą zmiany paradygmatu myślenia o bezpieczeństwie. Ujęcie tej idei w sztywne ramy norm praw­nych nie było zamysłem jej autorów, którzy zresztą trafnie zdawali się unikać uwi­kłania swojej koncepcji w dylematach nad jej kształtem normatywnym. Jednocześnie wyraźnie widać, iż nie jest to myśl stricte filozoficzna, oddalona od praktyki o kolejne warstwy konceptualizacji. Koncepcja human security powstała w celu udzielenia od­powiedzi na konkretne zapotrzebowanie: konieczność zapewnienia wielowymiarowe­go bezpieczeństwa jednostki wobec zastanego myślenia o bezpieczeństwie niejedno­krotnie odsuwającego pierwiastek ludzki na drugi plan.

5. Podsumowanie

Niniejszy tekst rozpoczął się od przywołania pewnego paradoksu współczesnego bezpieczeństwa, wypadałoby zatem również swoistym paradoksem zakończyć roz­ważania. Otóż wspomniane na wstępie badania autora o relacjach między prawami człowieka, bezpieczeństwem państwa i zagrożeniem terrorystycznym prowadzą do wniosku, że zastane w prawie krajowym i międzynarodowym normatywne standar­dy ochrony praw jednostki są zasadniczo wystarczające do skutecznej ochrony przed ingerencją prawodawczą te standardy naruszającą. Przywołane orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, który krytycznie odniósł się do działań ustawodawcy naruszającego w przepisach odnoszących się do bezpieczeństwa standardy konstytucyjne w zakre­sie ochrony praw jednostki i zasady demokratycznego państwa prawa, w zestawieniu z bardzo silną obecnością międzynarodowych mechanizmów ochrony praw człowieka w Polsce, pozwalają z ostrożnością żywić nadzieję, że jednostki są skutecznie zabez­pieczone przed zanegowaniem ich praw i wolności w celu ochrony bezpieczeństwa państwa w którymkolwiek jego wymiarze. Z drugiej strony jednakże zauważyć można powracające przypadki ignorowania tychże standardów zarówno przez ustawodawcę, jak i przez organy administracji państwowej i samorządowej⁵². Powstaje na naszych oczach swoiste błędne koło, w którym ustawodawca i organy dokonują powracających naruszeń standardów ochrony praw i wolności jednostki w kontekście zapewniania bezpieczeństwa, a powołane do ochrony tychże standardów podmioty – niestety, na­stępczo – doprowadzają do potwierdzenia zaistnienia tychże naruszeń i w najlepszym wypadku, do eliminacji problematycznych przepisów z systemu prawa.