Druga oś krytyki oparta jest na argumentach ideologicznych. A. Mack wskazuje na opór napotkany przez ideę ludzkiego bezpieczeństwa w państwach G-77, czyli tzw. południowym biegunie praw człowieka³⁹. Najdobitniej obawy te wyraża A. Acharya, wyrażający zaniepokojenie, że human security może zostać odebrane jako „kolejna próba Zachodu narzucania liberalnych wartości i instytucji politycznych innym społe-czeństwom”⁴⁰. Państwa azjatyckie, utwierdzone w swoim pojmowaniu suwerenności państwowej i praw człowieka, są bardziej skłonne do uznania „wolności od potrzeb” niż do wsparcia „wolności od strachu”, ze względu na bliskie konotacje tej drugiej z prawami człowieka i ideą interwencji humanitarnych⁴¹.

Odnotować także należy krytykę uderzającą w same podstawy koncepcji ludzkie­go bezpieczeństwa, wywodzącą się z marksistowskiego punktu widzenia i jego kry­tyki roli Zachodu we współczesnym świecie. D. Chandler wskazuje, po pierwsze, że nietrafne jest wskazanie na zmianę w zakresie zagrożeń w wyniku zakończenia zimnej wojny oraz na ich wzajemne powiązania. Po drugie, krytykuje ideę ludzkiego bez­pieczeństwa, stwierdzając, że została ona „przechwycona” przez neokonserwatystów i liberałów do uzasadnienia interwencjonalizmu w polityce zagranicznej oraz wyko­rzystana do wzmocnienia, mylnego zdaniem Chandlera, przeświadczenia o umiejsco­wieniu zagrożeń dla ludzkiego bezpieczeństwa w krajach rozwijających się⁴².

Najnowszym głosem krytycznym wobec ludzkiego bezpieczeństwa jest podważe­nie jego antropocentrycznej podstawy. Krytyka ta sformułowana została przez kręgi biologiczne i bioetyczne, a wyraz jej daje A. Lautensach, piszący o niebezpieczeń­stwie pominięcia aspektów ekologicznych w rezultacie przyjęcia czysto antropocentrycznej postawy⁴³.