Jednocześnie widoczne stały się problemy dotychczas pomijane lub marginalizo­wane, a stanowiące w mniejszym stopniu zagrożenie klasycznie pojmowanej suweren­ności i bezpieczeństwa państwowego. Czynniki te popchnęły środowisko międzyna­rodowe w kierunku szukania odpowiedzi na nowe dylematy ludzkości. Idącą za tym zmianę w postrzeganiu problemu bezpieczeństwa ujęli D. Graham i N. Poku: „zamiast zajmować się bezpieczeństwem dotyczącym jednostek jako obywateli (państw za­pewniających bezpieczeństwo), nasze podejście dotyczy bezpieczeństwa dotyczącego jednostek jako ludzi”²⁴. Z kolei E. Rothschild wskazuje na wpisanie się idei human security w trend do rozszerzania bezpieczeństwa (extended security), między innymi przez rozszerzenie wertykalne podmiotu z państwa na jednostki i grupy jednostek²⁵. Jednocześnie zwolennicy koncepcji ludzkiego bezpieczeństwa akcentują, że podmio­tem chronionym ma być istota ludzka niezależnie od przynależności państwowej bądź jej braku.

O ile ustalenie zakresu podmiotowego nie przysparza większych problemów i przytoczone powyżej antropocentryczne ujęcie nie budzi kontrowersji wśród bada­czy zajmujących się ludzkim bezpieczeństwem, o tyle próba uchwycenia jednolitej i powszechnie przyjętej defnicji zakresu przedmiotowego jest o wiele trudniejsza. Po­czątkowo dyskurs wokół human security opierał się na reakcji wobec raportu UNDP i jego pierwotnej treści, postulującej przedstawione wcześniej siedem obszarów bez­pieczeństwa. Ideę przyświecającą szerokiemu pojmowaniu ludzkiego bezpieczeństwa K. Annan podsumował następująco: „bezpieczeństwo nie może być dłużej definiowane wąsko jako brak konfliktu zbrojnego, zarówno międzypaństwowego jako i wewnętrz­nego. Poważne naruszenia praw człowieka, masowe wysiedlenia ludności cywilnej, globalny terroryzm, pandemia AIDS, nielegalny handel bronią i narkotykami oraz ka­tastrofy naturalne są bezpośrednim zagrożeniem dla ludzkiego bezpieczeństwa i zmu­szają nas do przyjęcia o wiele lepiej skoordynowanego podejścia do wielu tematów”²⁶.

W podobnym tonie o ludzkim bezpieczeństwie mówi raport Międzynarodowej Komisji ds. Interwencji i Suwerenności Państwa z 2002 r.: „Ludzkie bezpieczeństwo oznacza bezpieczeństwo jednostek – ich bezpieczeństwo fizyczne, ich ekonomiczny i społeczny dobrobyt, szacunek dla ich godności i wartości ich życia oraz ochronę ich fundamentalnych praw i wolności człowieka”²⁷. W 2001 r. z inicjatywy rządu Japonii powstała Komisja ds. Ludzkiego Bezpieczeństwa pod kierunkiem S. Ogata i A. Sen, która w swoim raporcie podsumowującym z 2003 r. zaproponowała następującą definicję: „celem ludzkiego bezpieczeństwa jest ochrona witalnego jądra istnień ludzkich w sposób, który wzmacnia wolność człowieka i jego możliwość samospełnienia”²⁸.