Charakteru absolutnego nie ma również – pozostające w związku z prawem do sądu – prawo do zaskarżania orzeczeń wydanych w pierwszej instancji. Dopuszczalne było wyłączenie w przepisach o komornikach sądowych i egzekucji możliwości zaskarżenia postanowienia sądu w przedmiocie oddalenia wniosku o wyłączenie komornika. Postanowienie takie nie rozstrzygało żadnej „sprawy”, której treścią byłby spór między dłużnikiem a komornikiem, stanowiło formę nadzoru sądowego nad czynnościami egzekucyjnymi. Wyłączenie prawa do zaskarżenia tego określonego typu postanowienia było proporcjonalne oraz uzasadnione z uwagi na potrzebę zapewnienia sprawności i szybkości postępowania egzekucyjnego. Ponadto, przepisy ustawy pozostawiły dłużnikowi możliwość zaskarżania do sądu drugiej instancji innych postanowień zapadłych w ramach nadzoru sądowego w sytuacjach, gdy jego interesy mogłyby być zagrożone (wyrok z 12 kwietnia 2012 r., SK 21/11).

Konstytucyjną zasadę dwuinstancyjności postępowania sądowego naruszała regulacja wyłączająca w ramach procedury cywilnej możliwość zaskarżenia przez pełnomocnika wyznaczonego z urzędu postanowienia sądu drugiej instancji o odmowie przyznania od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu przed tym sądem. Co prawda kwestia kosztów pozostaje sprawą wpadkową w stosunku do zasadniczego przedmiotu postępowania przed sądem odwoławczym, niemniej jednak wprost dotyczy praw majątkowych pełnomocnika – wynagrodzenia za wykonaną pracę. Odmowa uczynienia zadość interesowi ekonomicznemu pełnomocnika stanowi sprawę odrębną w stosunku do sprawy wikłającej strony procesu. Wyłączenie dopuszczalności zaskarżenia postanowienia o odmowie przyznania wynagrodzenia uniemożliwiało pełnomocnikowi dochodzenie ochrony swoich praw w dwuinstancyjnym postępowaniu sądowym (wyrok z 30 października 2012 r., SK 20/11).

Standardy prawa do sądu wymagają poddania poprawności postępowań dyscyplinarnych, prowadzonych przez organy pozasądowe, weryfikacji przez niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Nie czyni zadość tym standardom przepis przewidujący możliwość zaskarżenia do sądu jedynie tych orzeczeń organów dyscyplinarnych, na mocy których nakładana jest sankcja w postaci utraty członkostwa w Polskim Związku Łowieckim (PZŁ) lub w kole łowieckim. Konieczność ochrony praw konstytucyjnych członków PZŁ (takich jak wolność zrzeszania się czy prawo do ochrony dobrego imienia) nakazywałaby otwarcie drogi do sądowej weryfikacji poprawności postępowania represyjnego także wówczas, gdy nakładany jest inny typ sankcji. Zasadniczo bowiem niedopuszczalne jest zróżnicowanie dostępu do drogi sądowej w zależności od rodzaju nakładanej kary dyscyplinarnej.