Do niezgodnego z Konstytucją ograniczenia prawa do sądu oraz naruszenia zakazu zamykania drogi sądowej dojść może również pośrednio – przez ustanowienie regulacji stanowiących nieproporcjonalne bariery w korzystaniu z prawa do sądu. Nadmierną przeszkodę ekonomiczną rodziło bezwzględne wyłączenie prawa do ubiegania się o zwolnienie z kosztów sądowych przez dłużnika (niezależnie od jego sytuacji majątkowej), który – realizując obowiązek ustawowy – składał wniosek o ogłoszenie upadłości. Choć droga sądowa formalnie pozostawała otwarta, brak środków finansowych często uniemożliwiał uiszczenie opłaty sądowej przez niewypłacalną spółkę (wyrok z 15 maja 2012 r., P 11/10).

Przeszkodę w korzystaniu z prawa do sądu stanowić może również nadmierny formalizm procesowy, wiążący się choćby z nagromadzeniem wymagań formalnych oraz surowością sankcji za ich niedochowanie. Do takiej kumulacji doszło w przepisach ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, regulujących postępowanie w przedmiocie informacji o odmowie uwzględnienia odwołania od negatywnej oceny projektu, który miałby być finansowany ze środków unijnych. Ustawodawca nakazał pozostawienie przez sąd administracyjny bez rozpoznania skargi na informację, do której nie załączono kompletnej dokumentacji. Nie zawarł jednak ani precyzyjnego wyliczenia dokumentów, do których przedstawienia zobowiązany był skarżący, ani też nie przewidział procedury wezwania przez sąd do usunięcia braków (wyrok z 30 października 2012 r., SK 8/12).

Konstytucyjne prawo do sądu może podlegać ograniczeniom, które muszą spełniać wynikające z art. 31 ust. 3 Konstytucji wymagania konieczności, przydatności oraz proporcjonalności w znaczeniu ścisłym. Z punktu widzenia bezpieczeństwa państwa uzasadnione pozostaje ograniczenie polegające na wyłączeniu w stosunku do żołnierzy zawodowych możliwości zaskarżenia do sądu administracyjnego decyzji dotyczącej zwolnienia ze stanowiska służbowego lub wyznaczenia na nowe stanowisko. Sprawy te wiążą się ściśle ze sferą wewnętrzną funkcjonowania Sił Zbrojnych, a decyzje wydawane są przez przełożonych w celu dostosowania zasobów kadrowych do potrzeb związanych z realizacją konstytucyjnie przypisanych wojsku zadań (wyrok z 12 lipca 2012 r., SK 31/10).