W ścisłym związku z prawem do sądu pozostaje zakaz zamykania drogi sądowej. Bezpośrednią formę naruszenia tego zakazu stanowią rozwiązania proceduralne wyłączające możliwość zaskarżania do sądu rozstrzygnięć organów pozasądowych w sprawach, które odnoszą się do sfery konstytucyjnych praw i wolności. Niezgodny z Konstytucją był przepis Kodeksu wyborczego, który wykluczał dopuszczalność dalszych środków prawnych od postanowień PKW wydanych w wyniku wniesienia odwołania od rozstrzygnięć okręgowych komisji wyborczych – w zakresie, w jakim dotyczył odmowy rejestracji kandydata z powodu nieposiadania przez niego biernego prawa wyborczego. W tym zakresie przepis uniemożliwiał dochodzenie sądowej ochrony konstytucyjnego prawa wybieralności (wyrok z 18 lipca 2012 r., K 14/12).

Nie stanowiły naruszenia zakazu zamknięcia sądowej drogi ochrony praw majątkowych przepisy ustawy o zarządzaniu kryzysowym, które nie przewidywały środków zaskarżenia informacji wydanej przez dyrektora Rządowego Centrum Bezpieczeństwa o ujęciu określonych obiektów, instalacji lub urządzeń w wykazie infrastruktury krytycznej. Informacja taka, choć nie była decyzją administracyjną, stanowiła czynność z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnień i obowiązków, które z mocy prawa powstają po stronie zainteresowanych podmiotów z momentem ujęcia ich składnika mienia w wykazie. W konsekwencji, na podstawie przepisów Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przysługuje skarga do sądu administracyjnego, po uprzednim wezwaniu dyrektora Rządowego Centrum Bezpieczeństwa do usunięcia naruszenia prawa (wyrok z 3 lipca 2012 r., K 22/09).

Drogi sądowej nie zamknął również przepis ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych, który wyłączył stosowanie przepisów o postępowaniu administracyjnym do informacji o przebiegu służby w organach bezpieczeństwa PRL, sporządzonej przez IPN na potrzeby postępowania w przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczeń emerytalnych. W efekcie, informacja taka nie mogła być zaskarżona w trybie administracyjnym, a później sądowoadministracyjnym. Niemniej jednak ustawa dawała funkcjonariuszowi możliwość zakwestionowania poprawności zawartych w informacji danych najpierw w postępowaniu przed organem emerytalnym, a następnie – po wniesieniu środka zaskarżenia od decyzji organu emerytalnego – w postępowaniu przed sądem powszechnym (wyrok z 11 stycznia 2012 r., K 36/09).